Heren 1 – AHC’31 vs Monnickendam

Tsja, valt niet veel over te zeggen. Althans, niet door mij. Ik denk dat je een team van sociologen en psychiaters nodig hebt om deze wedstrijd te analyseren. Jan Mulder zou er misschien nog wat over kunnen zeggen, maar dat kan hij over alles!

Monnickendam, het minderwaardigheidscomplex druipt er van af. Het publiek, de bank. Ongelooflijk. Ik zou me kapot schamen en heel stiekum doe ik dat ook wel een beetje. Ik heb een hoop gezien en gehoord met handbal, maar bij de wedstrijden tegen Monnickendam is het sociale verval van onze maatschappij pas echt goed te zien. Hoe dat komt? Misschien als onze ouders ook altijd zo uit hun plaat gaan aan de kant en onze coach een kleine schreeuwzeug imiteert in een poging aandacht te trekken van de scheids, dan zouden wij ook zo zijn geworden. Dit heeft wat jaren nodig, maar die jaren hebben ze ook wel gehad.

Ik heb nog nooit iemand met opzet geslagen of pijn proberen te doen. Tenminste, niet in nuchtere toestand! 😉 Ook kan ik af en toe woest zijn op het niveau van de scheidsrechter, om mezelf enkele ogenblikken later te realiseren dat ik woest moet zijn op mijn eigen niveau. Het is een soort becel-balans methode die je met een beetje zelfreflectie wel onder die knie zal krijgen. Daar heeft de wereld helaas niet genoeg van, zelfreflectie.

Tot een volgend spannend stukje waarin ik de psyche van mens en mijzelf blootleg. Nogmaals een excuus aan onze scheidsrechter. Ik denk dat wij er in de tweede helft alles aan hebben gedaan om het haar zo makkelijk mogelijk te maken. Dat is, zelfreflecterend bekeken, ook een unicum.