AHC’31 goes bea….. grashandbal!

Beach… grashandbal is een vorm van handbal waarbij je zo moe en gesloopt mogelijk begint aan een toernooi van minimaal 4 wedstrijden. Het is het type handbal waarbij je letterlijk elke zand… grasspriet nog kunt herinneren van de wedstrijd. Dit omdat je veelvuldig naar de grond kijkt en hoopt dat Paroprofen, de god van de Ibucetamol, je komt redden uit de door Nederland Spanje ontstane situatie!

NEEN! Het mag niet zo zijn. Je moet doorgaan en het besef dringt langzaam tot je door. Hoopvol informeer je of er alleen bij winst nog een finale moet worden gespeeld. NEEN! Het mag niet zo zijn. Ook een laatste plek verzekert je van een one-on-one met het laatst geplaatste team van de andere poule. Ongeloof in elkaars gezicht bij elke winstpartij die aaneen geregen wordt. Het zal toch niet?! Alles op alles wordt gezet om de laatste poulewedstrijd tegen de ‘wijt dèjmonz’ te verliezen. Maar helaas, HET MAG NIET ZO ZIJN. Ook in opzettelijk verliezen zijn de ‘wijt dèjmonz’ beter en daar sta je dan. Na 140 km rijden oog in oog met… ZAANSTREEK. Paraprofen is duidelijk niet aan onze zijde.

Hoofdpijn en hartkloppingen volgen elkaar op. Nog 20 minuten en we treden aan in de finale. Het summum van beach…. gras-handbal in de wijde omgeving van Berkel-Enschot. Alle ‘wijt dèjmonz’ verzamelen zich aan de kant om ons te zien stralen. En stralen deden we!… Of niet? NEEN, het mag niet zo zijn. We gaan op de ingeslagen weg van middelmatigheid verder en verslaan de Zanen in normale speeltijd. Beach… grashandbal zou grashandbal niet zijn zonder shootouts. Dus ook die winnen we nog eventjes… gewoon. Omdat het kan.

Is er dan nog positief nieuws te melden over deze dag? JA! We hebben alle wedstrijden van de dames kunnen zien behalve de laatste. Toen moesten we de finale der finales spelen. En in Zaanstreek? “Zijn we er toch weer ingetuind….” Tsja. Big-up naar J to the P voor zijn schouderoffer. Hopelijk gaat het snel beter kerel! Tot de volgende keer!