Dames 2, Middenbeemster – AHC’31

“Maar waar is Tommie?!” Shit… weer geen coach. Eerst maar even smikkelen van een broodje buiten in het zonnetje. Langzaam kwamen alle meiden de Beemster binnendruppelen en werd er nog een kopje thee gedronken, terwijl Marieke en Linn hun wilde carnavals verhalen vertelden (was Tommie nou werkelijk verkleed als BIJ?!). Ook Moniek poetste nog wat laatste Halloween-schmink van haar gezicht, en gelukkig had ook Karlijn haar groenteshake geholpen. We waren klaar voor een mooie pot. Zoals het even zoeken was naar de kleedkamers (loop je ineens langs een ski-baan…), was het ook even zoeken naar de handbalzaal. “Ja, die is hier dames”, terwijl er gewezen werd naar een zaal met 3 tennisvelden… Pas om stipt 12:01 uur mochten wij de hal betreden, absoluut geen minuut eerder, en werden de tennisnetten omgeruild voor wat banken en twee doelen. Er hing gelukkig een frisse lucht in de hal, maar halleluja, lag hier nou werkelijk een afvalt vloer?! Met een fijn publiek aan onze zijde (familie van Yvonne, ouders van Suus en schoonouders van Trudy) en een gezamelijke warming-up, begon om 12:15 de wedstrijd.

De eerste helft hadden we duidelijk weer last van… The Force. Maar dat niet alleen, ook werd het slome tempo van de tegenpartij onmiddellijk door ons over genomen en werden er weer een aantal ballen over of naast het doel gegooid. Maar daar waren ze, onze hulptroepen Gaby en Esther. Dit betekende dat we nu 4 wissels hadden en er dus ook echt voor konden gaan! Tijdens de break werd er gestructureerd een feedback rondje gehouden, waarbij iedereen 1 ding mocht inbrengen. De samenvatting hiervan was: meer schuiven als blok, de aanvaller aanpakken (schouder en heup), rugdekking geven i.p.v. het welbekende ‘aapjes kijken’, en in de aanval meer pit en af en toe eens een STA! Iedereen had goed geluisterd, want de 2^e helft herpakten we ons direct en hebben we eigenlijk steeds 1 à 2 punten voorgestaan. Nu was dat ook niet denderend hoor, want we hadden er makkelijk over heen kunnen walsen. Natuurlijk leggen we de schuld niet bij een ander, maar er mag gezegd worden dat de scheids nou ook niet echt mee zat. Lees: zij speelde vorige keer mee in dit team en er werd geen enkele keer in ons voordeel gefloten maar alles werd doodgefloten, erg frustrerend! Ook Yvonne had zeker een paar keer een vrije worp of een extra penalty verdiend, want ze bleven maar trekken aan haar arm of duwden haar tegen het asfalt. In de laatste minuut stond het nog 11-10 in ons voordeel, maar hielden we onze tenen gekromd… Als deze aanval zou resulteren in een doelpunt, dan zouden we weer met een gelijkspel naar huis gaan. Dat kon toch echt niet gebeuren! Gelukkig blokte Wendy mooi de bal, en speelden we onze eigen aanval rustig uit. Eindstand dus van 11-10, wat betekende dat we tóch hadden gewonnen. “Maar waar was Tommie?!”. (Spelen in zijn eigen team zonder coach of trainer. Al het hele jaar. Ruilen 🙂 ? Red.)